Prolog

   Życie Hermiony Granger zawsze opierało się na schematach. Wstawanie o szóstej czterdzieści trzy, jedzenie śniadania o siódmej dwanaście i wychodzenie do pracy piętnaście minut później. Jako szara urzędniczka w Ministerstwie Magii czuła się spełniona. Miała własne biuro, kilkoro znajomych w tym samym dziale, z którymi co piątek wychodziła na jakąś imprezę czy chociażby przyjacielskie spotkanie na mieście. Jej życie osobiste też zaliczało się do udanych. To prawda, nie miała nikogo na stałe, ale jako dwudziestodwuletnia młoda kobieta nie chciała się wiązać. Najpierw kariera z nutką szaleństwa, a potem może przejść do szarej rzeczywistości.   

   Chociaż żyła w ciągłych schematach, nigdy nie narzekała na brak kolorów w jej codzienności. Brąz symbolizował jej przyjaciół. To przebłyski we włosach Harry'ego, ciemna koszulka Rona, którą zakładał na ich wspólne wypady nad jezioro, jej ulubiona. To nie tylko sukienka, którą Ginny ubrała na ślub Billa i Fleur, ale również marynarka Georga. Żółcią była Luna wraz z Nevillem. Jej dwa słońca, które oświetlały jej świat w deszczowe dni. Różem, który nakładała na policzki, niczym rumieńce stanowiły słowa sióstr Patil i Fleur. Jednak w palecie jej życia znajdowało się jeszcze wiele kolorów, ale już nie tak radosnych. Czerń ujawniła się szybko i niespodziewanie, wraz ze śmiercią jej przyjaciela, Freda, który nauczył ją odstępować od reguł i częściej się śmiać, nawet z własnych pomyłek. W uporządkowane życie kobiety wdarła się także gama srebrnych odcieni, cieni przeszłości.   

   Mimo tych licznych barw, do których mogłaby dodać złoto i fiolet, brakowało jej koloru ciepła i miłości, który miała poznać wraz z pojawieniem się jej dawnego wroga, którego symbolem wcale nie była płomienna czerwień.